Coaching lijkt momenteel een containerbegrip te worden. "Coaching kan worden gezien als maatregel ter bevordering van een bevredigend beroepsleven alsmede een therapie tegen beroepsleed. Daarbij is in het ideale geval sprake van een maximale zelfontplooiing in het beroep. Waar de mogelijkheid tot zelfontplooiing tijdelijk of voor langere tijd ontbreekt, moet die door coaching weer gecreëerd worden" (Shreyogg, 1993). In aansluiting op deze definitie is coaching in de visie van B-effective synoniem aan de ontwikkeling van competenties en vaardigheden van anderen en een manier van begeleiden die zich richt op het ontsluiten van mogelijkheden van mensen om op die manier een maximum aan prestaties te realiseren. Simpeler gezegd:
In principe is coaching het begeleiden van resultaatgerichte en zingevende veranderingsprocessen.
Een coach fungeert daarbij als partner voor de ander. Hij helpt een individu of een team eerdere prestaties te verhogen. Niet omdat de coach zo goed weet hoe het vak uitgeoefend dient te worden, maar omdat hij een individu of team naar effectief – maar vooral – ineffectief gedrag laat kijken. De aanpak van de coach is daarbij gericht op het leren van en door ervaringen in tegenstelling tot een aanpak als vertellen en instrueren. Het is geen onderwijzen, maar leren bevorderen. Het gaat niet zo zeer om de inhoud maar meer om het proces. Een coach leert de ander leren. Hij is in staat het zelfreflecterende vermogen van anderen optimaal te stimuleren en laat daarbij de verantwoordelijkheid en de motivatie bij de hulpvrager en zal hem daarbij tegelijkertijd inspireren en ondersteunen.
Een coaching proces vindt plaats tijdens individuele- of teamgesprekken. De coach hanteert tijdens dit dynamische proces principes en methodieken uit onder meer het Systeemdenken, het Neurolinguïstisch Programmeren, de Rationele Emotieve Therapie en het Transformationeel leren. Echter, het is de basisovertuiging dat procesbegeleiding van de coaching zonder een werkelijke aansluiting niet leidt tot resultaten. In dat geval verworden middelen tot een doel op zich. Werkelijke aansluiting is de basis van effectieve communicatie. Vanuit werkelijke aansluiting volgt openheid, vervolgens bewustwording en uiteindelijk rust en bezinning. De inzet van methodieken dienen ter ondersteuning van dit proces en heeft tot doel het zelfbewustzijn te verhogen en de zelfverantwoordelijkheid van individuen of teams in beweging te krijgen waar dat noodzakelijk en/of wenselijk is. Zonder zingeving en resultaatgerichtheid bestaat er geen effectieve coaching.
Aansluiting is de basisvoorwaarde voor alle begeleiding van veranderingsprocessen. Aansluiting zoals Plato ooit zei over goede artsen: "Ze zorgen op zijn minst voor eenderde betovering".